5 vragen aan de locatiemanager van Martha Flora in Bavel

De uitgangspunten van het Martha Flora zorgconcept zijn herkenbaar aanwezig op al onze 10 locaties. De beleving en de sfeer komen tot stand door de mensen die hier werken, de bewoners waarvoor wij mogen zorgen en hun families die hier ook graag zijn. Alles tezamen geeft elke Martha Flora locatie ‘iets eigens’.

Maakt u graag persoonlijker kennis met onze locaties? Volg dan onze reeks ‘5 vragen aan de locatiemanager van …’ Vandaag geven we graag het woord aan Ank Mouwen, de locatiemanager van Martha Flora in Bavel.

Zou je in 3 woorden de sfeer bij Martha Flora in Bavel kunnen omschrijven?

“Huiselijk, warm en betrokken.”

Hoe ‘vrij’ zijn de bewoners in Bavel om te gaan en staan waar ze willen en hoe werkt dat in de praktijk?

“In principe kunnen alle bewoners gaan en staan waar ze willen. Het woord in principe impliceert natuurlijk meteen dat er ook uitzonderingen zijn. Een aantal bewoners vindt het bijvoorbeeld niet prettig als medebewoners in hun appartement komen dus dat betekent dat de bewoners geen toegang hebben tot alle andere appartementen. Verder is ons hele huis en de daktuin vrij toegankelijk voor al onze bewoners. Wanneer de bewoners naar buiten willen dan kan dat in veel gevallen gewoon. Wanneer je dementie hebt, dan betekent dit niet dat je meteen onveilig bent op straat. We zien echter wel dat veel mensen met dementie niet zelfstandig meer naar buiten durven omdat zij zelf bang zijn te verdwalen, in dat geval begeleiden wij onze bewoners. Datzelfde geldt voor bewoners die het verkeer niet meer goed kunnen overzien en daardoor in gevaar kunnen komen wanneer ze zelfstandig naar buiten gaan. Ook dan begeleiden wij onze bewoners. In deze tijd, nu het coronavirus heerst, is helaas alles anders. Onze bewoners mogen op dit moment alleen onder begeleiding van een medewerker een wandelingetje buiten maken waarbij drukke plaatsen en het in contact komen met anderen wordt vermeden. Dat is natuurlijk erg jammer maar voor nu wel het meest verstandige.”

Wat zijn de factoren die ervoor zorgen dat bewoners zich bij jullie zoveel mogelijk thuis voelen?

• “Allereerst de inrichting: Martha Flora ziet er uit als een gewoon huis: stoelen zijn met stof bekleed, er staan mooie spullen, de fruitschalen zijn gevuld met fruit en de styling is zó gedaan dat of je nu van modern of klassiek houdt, je voelt je erin thuis.
• We proberen een leven te leiden zoals thuis en de bewoners bepalen hoe de dag eruit ziet en niet wij, daarom volgen wij het ritme van onze bewoners. We laten ons niet leiden door de klok en onze medewerkers dragen geen uniformen en gedragen zich ook niet als hulpverleners.
• We proberen te vermijden dat iedereen zomaar ons huis binnen loopt. Geen artsen, fysiotherapeuten, pedicures, klusjesmannen die “zomaar” rondlopen en doen alsof het huis van hen is. Dan heb ik het over de periode voor de coronacrisis, want nu hebben we sowieso geen extern bezoek.”

Waar zijn jullie als team bijzonder trots op in Bavel?

“Wij zijn er ongelooflijk trots op dat geen van onze bewoners ons ooit aanspreekt met: “zuster”.  Dat zegt namelijk alles… onze bewoners voelen zich echt thuis en hebben niet de indruk dat ze in een verpleeghuis wonen.

Daarnaast zijn wij er trots op dat we onze bewoners dagelijks het gevoel geven dat ze er nog “toe doen”. Wij denken dat het van wezenlijk belang is dat ook mensen met dementie, in welke fase dan ook, weten dat zij nog van betekenis zijn.”

Het liefst blijft iemand met dementie zo lang mogelijk thuis wonen. Wanneer is volgens jou toch het moment om te kiezen voor een beschermde woonomgeving met specialistische zorg?

“Je ziet vaak dat de familie inderdaad graag wil dat iemand zo lang mogelijk thuis kan wonen. Ik vraag hen dan vaak wat dat thuis wonen dan nog betekent voor degene met dementie en of degene met dementie ook werkelijk nog gelukkig is thuis. Thuis wonen is namelijk in veel gevallen ook een kwelling voor iemand die vergeetachtig is. Men kan geen invulling meer geven aan de dag, is de hele dag onzeker over hetgeen er wel of niet moet gebeuren en vaak eet men nog nauwelijks. Je hoort dan ook vaak dat diegene vervolgens vele malen per dag naar de familie belt… Dan is “thuis wonen” alleen nog een term die verder geen inhoud meer heeft en ook geen echt gevoel van “thuis” meer geeft.

Ik denk dat er dus goed gekeken moet worden of thuis wonen nog echt iets toevoegt en of degene met dementie wellicht niet gelukkiger is in een veilige woonomgeving waar gezelschap is en waar zorgen uit handen worden genomen.”