5 Vragen aan de locatiemanager van Martha Flora in Rotterdam

De uitgangspunten van het Martha Flora zorgconcept zijn herkenbaar aanwezig op al onze 10 locaties. De beleving en de sfeer komen tot stand door de mensen die hier werken, de bewoners waarvoor wij mogen zorgen en hun families die hier ook graag zijn. Alles tezamen geeft elke Martha Flora locatie ‘iets eigens’.

Maakt u graag persoonlijker kennis met onze locaties? Volg dan onze reeks ‘5 vragen aan de locatiemanager van …’ Vandaag geven we graag het woord aan Johanna Terpstra, de locatiemanager van Martha Flora in Rotterdam.

Zou je in 3 woorden de sfeer bij Martha Flora in Rotterdam kunnen omschrijven?

We hebben veel familie in de buurt wonen en onze bewoners krijgen veel bezoek. Zelfs met de beperkingen in coronatijd weten we er vaak een mouw aan te passen, zodat familieleden toch hun dierbare kunnen bezoeken. Deze dagelijkse reuring op onze locatie en de betrokkenheid van familie geeft het leven nog meer sprankeling. We plukken hier echt de dag.

De Rotterdamse mentaliteit bestaat uit oprechtheid en dat is voelbaar op deze locatie. Het is zoals het is. We kunnen het niet mooier maken dan het is, want leven met dementie is niet het makkelijkste pad om te bewandelen. We gaan moeilijkheden niet uit de weg en maken er met soms een lach en een traan het beste van. Ook als het even niet goed gaat en iemand weer een jas uit heeft gedaan, zoeken we de pareltjes van de dag op…”

Hoe ‘vrij’ zijn de bewoners om te gaan en staan waar ze willen en hoe werkt dat in de praktijk?

“Voor iedereen is vrijheid en je vrij en autonoom voelen weer anders. Voor de ene persoon is het zelfstandig op pad kunnen een groot goed. Voor de ander is intellectuele vrijheid, of genieten van een prachtige cantate de vrijheid die nodig is om je goed te voelen. Soms zit het vrij zijn in genieten van een kopje koffie in de tuin of kunnen opstaan op de tijd en het tempo dat past bij de persoon. Juist als iemand zelf steeds minder grip heeft op zijn hele zijn, is begrijpen en vertalen van wat iemand wel en niet wil heel belangrijk. Dit vraagt van onze medewerkers dat ze niet alleen goed luisteren, maar ook dat ze heel goed kijken. Want jezelf vrij voelen bij dementie begint met dat de ander je begrijpt, en je gezien en gehoord voelen.”

Wat zijn de factoren die ervoor zorgen dat bewoners zich bij jullie zoveel mogelijk thuis voelen?

“Als de eigen studio fijn is ingericht en een bewoner een lekker fris opgemaakt bed heeft, een arts die goede zorg levert, het eten wat met zorg is bereid, een goed begin van de dag met een liefdevolle medewerker die je helpt met aankleden, een gezellig koffiemomentje waarbij gelachen wordt, een rustmoment dat op tijd wordt geïnitieerd, familie die nog even gezellig op bezoek komt met de hond, met elkaar naar mooie ontroerende muziek luisteren, mooie gelakte nagels en een fijn gesprek als de tranen toch ineens komen… Nabijheid als het nodig is en zelfstandig waar het kan.”

Waar zijn jullie als team bijzonder trots op in Rotterdam?

“Eigenlijk zijn we als team trots op alles hier. Martha Flora Rotterdam heeft een geweldig betrokken en liefdevol team; stuk voor stuk prachtige collega’s die zich met ziel en zaligheid hebben verbonden aan Martha Flora. We zijn gegroeid van een team in opbouw naar nu zo langzamerhand een volwaardige locatie. En dat in een periode met corona… Ik heb familie weleens laten weten dat ik het sterke vermoeden heb dat we een engel op het dak hebben aan de Schubertlaan. Iedere dag is weer een mooie dag waarop we weer prachtige dementiezorg mogen leveren en mogen leren en ons ontwikkelen. Het dagelijkse leven is nooit klaar en af, en is er altijd weer iets wat beter kan en een kritische blik vraagt. Maar zo is er ook iedere dag weer iets wat we kunnen vieren.”

Het liefst blijft iemand met dementie zo lang mogelijk thuis wonen. Wanneer is volgens jou toch het moment om te kiezen voor een beschermde woonomgeving met specialistische zorg?

“Er is geen specifiek goed moment wat mij betreft. Er bestaat geen blauwdruk. Dit hangt van zoveel factoren af. Wat wel universeel is, is dat er altijd een intensief proces aan vooraf gaat. Soms is een bewoner nog niet toe aan de stap en soms zal een bewoner deze stap nooit uit zichzelf kunnen maken. Ik zie ook dat de familie soms nog niet zover is of er zijn verschillen in visie tussen de kinderen. Ook dan is het belangrijk om gesprekken te voeren. Door langs te komen, te voelen hoe iets is en zou kunnen zijn krijgen familieleden een beter beeld. Ook kan ik in de gesprekken met familie vragen stellen of zaken benoemen die binnen de familie niet altijd gemakkelijk bespreekbaar zijn. Soms zijn er meerdere gesprekken nodig om het kwartje een kant op te laten rollen. Want uiteindelijk komt er hoe dan ook een besluit.

Het uitstellen van een besluit zal de inhuizing op een later moment niet gemakkelijker maken. Het uitstellen kan soms wel helpen in de tijd; het helpt als iedereen achter een besluit kan staan. Het blijft een sprong in het diepe, maar ik zie dat bij de meeste nieuwe inhuizingen er uiteindelijk rust ontstaat voor zowel de nieuwe bewoner alsook voor de familie.”