Samen onzeker – samen zorgzaam

Juist nu onze bewoners de aandacht, warmte en geborgenheid van hun eigen familie zo hard nodig hebben, wordt het échte contact beperkt. Dat is niet alleen zwaar voor onze bewoners, maar ook voor hun naasten. Lisette, de dochter van een van onze oud-bewoners in Hoorn, beschreef voor ons hoe onzeker ze zich soms voelde rond de dementie van haar vader, en welke gedachte haar troost gaf:

Tijdens een workshop over ‘de familie’ vorig jaar, sprak ik met mensen uit de dementiezorg, als ‘familiedeskundige’ – dochter van een vader met Alzheimer die woonde bij Martha Flora. Ook mij werd gevraagd om in het voorstelrondje in 1 woord familie te beschrijven. ‘Onzeker’ was het woord dat bij mij naar boven kwam. Onzeker over de ziekte, onzeker over wat ik kan doen, onzeker of de goede stappen worden ondernomen, over de ‘onverwachte’ dingen die mijn vader morgen zou doen, onzeker …. Onzekerheid die leidde tot behoefte aan controle. En daar was ik niet alleen in. De verhalen van de dames om me heen over de soms gespannen situaties tussen familie en zorgpersoneel spraken boekdelen.

De tijd met mijn vader, heeft me veel geleerd over de ziekte en over mezelf. Toen ik de ‘schijn’-controle (en daarbij mijn verwachtingen & angsten) los begon te laten, kon ik zoveel meer genieten van het samenzijn met hem. Gewoon blij zijn met onze momenten samen. Ik besefte me dat hij (voor wie ik zo hard de controle wilde pakken) met name één ding nodig had: zorgzaamheid – liefdevolle, persoonlijke aandacht. En ik besefte me dat je dit als ‘team’ geeft, wij – de familie – samen met de meiden van Martha Flora. En juist dat teamgevoel gaf mij steun in alle onzekerheid in het omgaan met deze moeilijke ziekte.

De onzekerheid is groot over onze dierbaren in de ‘risicogroep’. Maar laten we er juist nu vooral op acteren met nog meer liefdevolle aandacht voor hen. Kan dit niet in persoon, dan in beeld of geluid. Ik herinner me nog de video’s met verhalen over de dagelijkse bezigheden of leuke momenten, die we stuurden als we er niet konden zijn. Voor mijn vader een momentje samen (en de video kon op ‘repeat’ :-)). En zeker ook met aandacht voor het team dat dagelijks met zorgzaamheid klaar staat. Ook voor dit team heb ik 17 maart jl. klappend uit het raam gehangen. En ben je onzeker over wat je nu kunt doen voor jouw dierbare als je niet meer langs kan gaan in verband met het coronavirus, vraag het ook aan hen (verbaasde me vaak over hun eindeloze creativiteit).

In deze onzekere tijd geeft het teamgevoel wellicht ook jullie een beetje steun!

Met lieve groet uit Amsterdam,

Lisette